To wspaniała rozmowa dwóch artystów należących do różnych pokoleń, jednakże zupełnie tego nie słychać. Jest dialog, możliwy dzięki znajomości tego samego języka, spotkanie dwóch znających się na rzeczy specjalistów. Nie wirtuozowskie solówki, ale jakość jest elementem kluczowym, niewielu bowiem muzyków stać dzisiaj na „dialogi muzyczne” prowadzone tak, jakbyśmy przysłuchiwali się rozmowie dwóch mądrych i elokwentnych osób.

Włodzimierz Nahorny to niezmiernie ważna postać polskiego jazzu i w ogóle polskiej muzyki rozrywkowej. [...] Ma na koncie wiele własnych kompozycji, docenionych i szeroko znanych. Wiele jego znanych kompozycji początkowo było piosenkami, które później nagrywał w wersjach instrumentalnych. Swoboda i różnorodność to dwie ważne cechy twórczości Nahornego. Paweł Pańta jest z kolei jednym z najbardziej znanych dziś polskich basistów. Od Włodzimierza Nahornego dzielą go prawie dwa pokolenia – i nic nie różni w rozumieniu muzyki.

Włodzimierz Nahorny ma tak wiele swoich własnych kompozycji, że może do nich wracać i budować z nich nowe programy; przedstawione nagrania to swoisty „time’s standard”. Były tylko dwie sesje i wszystko zrealizowano tak, jak kiedyś – bez ćwiczenia, bazując wyłącznie na wysokich kwalifikacjach wykonawców. W każdym z tych utworków można znaleźć coś naprawdę interesującego, ale najważniejsza jest chyba całość, pełen ich zaprezentowany zbiór. Chciałoby się posłuchać kontynuacji z kolejnymi tematami, czuć bowiem lekkość i łatwość, z jaką artyści wykonują tę muzykę, a to z kolei przekłada się bezpośrednio na przyjemność słuchania.    

Z noty programowej Ryszarda Borowskiego