Powstały w 2009 roku IX Kwartet smyczkowy to jednoczęściowy utwór o budowie segmentowej i swobodnym przepływie narracji – bez jednoznacznej kulminacji, pracy motywicznej czy tradycyjnej konsekwencji formalnej. Jedyny rozpoznawalny nawracający motyw – po raz pierwszy „zaprezentowany” po takcie 10 w sekcji A – pojawia się w toku dzieła nieregularnie, na pozór „bez powodu”, przekształcony nieraz tak, że trudno rozpoznawalny. Utwór zdaje się wędrować, a nieraz i błądzić, również w sensie stylistycznym: raz stara się zdefiniować przez pryzmat wybranych stylistyk XX wieku, próbując to repetytywizmu, to sonoryzmu, to neotonalizmu, sięgając wstecz aż po elementy witalistyczne, to znów poszukuje własnej formuły – po czym porzuca ją, podporządkowany bodaj jedynie mechanice jakiejś wewnętrznej abstrakcyjnej opowieści.

Aleksander Kościów