Stanisław Moniuszko w latach 1843-1855 skomponował w Wilnie cztery łacińskie Litanie Ostrobramskiej na głosy solowe, chór i orkiestrę. Są one z pewnością najbardziej wartościowymi utworami religijnymi Moniuszki, a także jego bodaj najczęściej wykonywanymi dziełami tego gatunku. Przeznaczone dla kaplicy cudownego obrazu, z założenia pełniły one funkcję liturgiczną. Niniejsza książka jest pierwszym studium analitycznym poświęconym tym litaniom. Charakteryzuje ich styl, uwzględniając kilka istotnych dla tego dzieła kontekstów: moniuszkowski model muzyki kościelnej, kult Maryi Ostrobramskiej, gatunek wielogłosowej litanii łacińskiej, typ pobożności XIX wieku oraz symboliczny aspekt duchowy litanii. Przede wszystkim jednak podejmuje próbę pogłębionej refleksji analitycznej nad Litaniami Ostrobramskimi, z wykorzystaniem dwóch wybranych, fundamentalnych wyznaczników: stylu oraz symbolicznego aspektu duchowego.