Twórczość Józefa Wieniawskiego zawsze pozosta­wała w cieniu twórczości starszego brata Henryka, wybit­nego skrzypka i kompozytora. Choć obaj byli wspaniały­mi wirtuozami, z czasem zarówno twórczość młodszego mi z braci, jak i pamięć o jego kunszcie pianistycznym ule­gły zapomnieniu. Przykładem takiego stanu rzeczy jest pieśń, a właściwie – biorąc pod uwagę skłonność Wie­niawskiego do sięgania po teksty poetów obcojęzycznych, zwłaszcza niemieckich i francuskich – Lied. Jest to dzie­dzina kameralistyki, którą Wieniawski upodobał sobie szczególnie.

Ukoronowanie tej twórczości stanowi zbiór 6 Lie­der von Joseph Wieniawski der op. 50, dotychczas istniejący jedynie w formie rękopisu. Utwory powstały w Brukseli pomiędzy 5 października 1895 roku a 7 stycznia 1896 roku. Wieniawski dobrał teksty według autorskiego klucza, two­rząc cykl spójny zarówno pod względem „fabularnym”, jak i muzycznym: Heinrich Heine, Johann Wolfgang Goethe, ponownie Heine, Goethe, Heine, wreszcie Wilhelm Müller (ulubiony poeta uważanego za twórcę austriackiego Lie­du Franza Schuberta). Słowa każdej z pieśni uzupełniono w rękopisie ich francuską wersją w tłumaczeniu Theodo­w Theodo­ra Anthemisa, co stanowiło powszechną praktykę i znak tamtych czasów – można też powiedzieć, że Wieniawski dostosowywał się tym sposobem do wymogów rynku.

Podczas gdy inne kompozycje Wieniawskiego są rozbudowane fakturalnie, w pieśniach z op. 50 zachowu­je on idealną równowagę pomiędzy atrakcyjnością partii je fortepianowej a jej spójnością ze sferą wokalno-tekstową. […] W warstwie mu­zycznej widać wyraźną inspirację słowem. Partia fortepia­nu i linia wokalna (pieśni mogą być wykonywane przez głosy sopranowe, ale raczej o ciemniejszej barwie, a także niższe głosy żeńskie) pozostają jak gdyby w symbiozie, co przekłada się na brzmienie dojrzałe warsztatowo, uroz­maicone i osobiste pod względem wymowy. […]

Niniejsza edycja źródłowa stanowi pierwsze w  hi­storii wydanie 6 Lieder von Joseph Wieniawski
op. 50 – zbioru będącego jednocześnie jedną z ostatnich kom­pozycji Józefa Wieniawskiego i ukazujących jego w pełni pozycji rozwinięty warsztat kompozytorski.

Ze wstępu Roberta Morawskiego i Karola Rzepeckiego