Punktem wyjścia dla cyklu Trzech preludiów i fug są klasyczny kontrapunkt i praca motywiczna, wzbogacone elementami minimal music i spektralizmu. Pierwsza i druga para utworów stanowią eksplorację obszaru rozszerzonej modalności: skali akustycznej będącej w istocie szeregiem alikwotów oraz skali lokryckiej, w której niezwykle trudno – z uwagi na obecność trytonu pomiędzy I a V stopniem – stworzyć poczucie centrum tonalnego.

Ostatnie ogniwo cyklu opiera się na IX tonie psalmowym (tonus peregrinus). Czynnikiem formotwórczym jest ostinato – zarówno w preludium, jak i fudze, która przybiera synkretyczną formę quasi-passacaglii.

Tomasz Soczek